برهوتی به نام گاوخونی/ آب، حقی که به تالاب نمی‌رسد
تاریخ انتشار: ۱۳ آبان ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۰۲۲۷۳۵
خبرگزاری مهر- گروه استانها- ندا سپاهی: روند بیابان زایی در شرق اصفهان با شیبی تند در حال پیشروی است. از هزاران هکتار اراضی کشاورزی که بر اثر کمبود آب و شوری خاک کشت نمی‌شود تا دشت سجزی با کانون‌های فوق بحرانی گردوغبار و برهوتی که این بار از دل تالابی به وسعت ۴۷ هزار هکتار پدیدار شده، حاصل نبود مدیریت منابع آبی است که محیط‌زیست فلات مرکزی را شکننده کرده و طرح‌های بیابان زدایی با آن اعتبارات کم به گرد کانون‌های ریزگرد نمی‌رسد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
غول خفته گاوخونی، به اذعان مسئولان و کارشناسان بیدار شده است؛ بهار و تابستانی که گذشت ریزگردهای تالاب گاوخونی نه تنها شهر ورزنه که به اصفهان هم رسید و در بسیاری از روزها هوای اصفهان در شرایط ناسالم قرار گرفت.
افزایش ۵ برابری نرخ فرونشست گردوغبار در گاوخونی
آنطور که پروفسور احمد جلالیان، استاد گروه خاک شناسی دانشگاه آزاداسلامی اصفهان به خبرنگار مهر می‌گوید آخرین مطالعاتی که سال گذشته در حوضه آبریز تالاب گاوخونی انجام داده، نشان می‌دهد مقدار نرخ فرونشست گردوغبار در حوضه آبریز تالاب که سال ۱۳۹۷ به میزان ۴۶ تُن در کیلومتر مربع در سال بود در مطالعات نهایی ۱۴۰۱ به ۲۲۴ تُن در کیلومتر مربع در سال رسیده و تقریباً پنج برابر شده است.
مجری طرح بررسی اثرات زیست محیطی خشک شدن تالاب بین المللی گاوخونی می‌افزاید: افزایش پنج برابری نرخ فرونشست گردوغبار به معنای آن است که گردوغبار در آن منطقه زیاد شده و شرایطی را فراهم می‌کند که مناطق بیشتری را تحت تأثیر قرار دهد.
وی با بیان اینکه مقدار رس در بافت گردوغبار پهنه ۳۶۰ هزار هکتاری حوضه آبریز تالاب گاوخونی افزایش یافته است، خاطرنشان می‌کند: این تالاب اگر احیا نشود در زمان کوتاهی چشمه‌های ریزگرد سمی آنکه عمدتاً در مَصب و در شرق تالاب است، فعال خواهند شد.
جلالیان تصریح می‌کند: تالاب می‌تواند با جریان پایدار آب در رودخانه و تأمین حقابه زیست محیطی ۱۷۶ میلیون مترمکعبی در سال، احیا شود و در غیر این صورت چشمه‌های ریزگرد تالاب فعال خواهند شد که ریزگردهای بسیار سمی با ذرات بسیار ریز از نوع رس‌های اسمکتیت تولید می‌کنند که ظرفیت کاتیونی بالا دارند و می‌توانند مقدار زیادی از این فلزات سنگین را در خود جمع کنند.
این استاد دانشگاه اضافه می‌کند: در نتیجه با توجه به اینکه بویژه در تابستان گُل‌بادهای ایستگاه سینوپتیک ورزنه سمت و سوی شرقی و غربی دارد، ریزگردهای تالاب نه تنها اصفهان که حتی به تهران خواهند رسید و حتی معتقد هستیم کشورهای همسایه را نیز تحت تأثیر قرار خواهند دهد زیرا وقتی ذرات ریز ارتفاع بالا روند و مسافت زیادی را طی می‌کنند همانطور که ریزگردهای هورالعظیم تا رشت هم آمد، ریزگردهای گاوخونی نیز مناطق وسیعی را درگیر خواهد کرد.
حقی که به تالاب نمی‌رسد
به گزارش مهر، طی ۳ سال اخیر تنها آبی که به گاوخونی رسیده است سیلاب ناچیز هشتم مرداد سال ۱۴۰۱ و سرریز رودخانه شور دهاقان به زاینده‌رود در ۲۷ بهمن ماه سال گذشته بوده و جریان کمتر از ۵۰۰ لیتر پساب فاضلاب جنوب و زهاب‌های کشاورزی تنها رطوبت بند شاخ کنار در فاصله ۱۰ کیلومتری تالاب را توانسته حفظ کند.
تجربه سال‌های گذشته نشان داده است وزارت نیرو حتی با وجود بارش‌های مطلوب در سرشاخه‌های حوضه آبریز زاینده‌رود حاضر به تخصیص و رهاسازی حقابه تالاب بین المللی گاوخونی نیست.
در سال آبی ۱۳۹۷- ۱۳۹۸ که بیش از ۲ هزار میلیمتر در سرشاخه اصلی حوضه آبریز زاینده رود بارندگی شد سهم تالاب گاوخونی پنج میلیون مترمکعب سیلاب بود و در سال آبی ۱۴۰۱- ۱۴۰۲ که حدود یک‌هزار و ۵۰۰ میلیمتر و فراتر از بارش‌های یک سال‌های آبی نرمال کوهرنگ در سرشاخه اصلی حوضه آبریز زاینده رود بارش داشتیم سهم تالاب گاوخونی هفت میلیون مترمکعب از سرریز رودخانه شور و آب‌های بین حوضه‌ای بود.
گاوخونی کامل خشکید
در همین ارتباط حسین اکبری معاون محیط زیست طبیعی و تنوع زیستی اداره کل حفاظت محیط زیست استان اصفهان به خبرنگار مهر می‌گوید: سطح تالاب گاوخونی چون حقابه‌ای دریافت نکرد و در ادامه عدم تأمین حقابه‌های سال‌های قبل و استمرار خشکسالی، هم اینک کاملاً خشک است.
وی خاطرنشان می‌کند: در سال آبی ۱۴۰۱- ۱۴۰۲ هیچ آبی برای تالاب گاوخونی رهاسازی نشد بجز حدود هشت میلیون مترمکعبی که در اسفند ۱۴۰۱ به تالاب رسید و آن‌هم زمانی اتفاق افتاد که آب برای بخش کشاورزی رهاسازی شده بود.
معاون محیط‌زیست طبیعی و تنوع زیستی اداره کل حفاظت محیط زیست استان اصفهان می‌افزاید: متأسفانه از آن تاریخ به بعد به رغم اینکه ذخیره سد زاینده رود نسبت به سال‌های پیش مناسب بود و به ۶۰۰ میلیون مترمکعب هم رسید و حتی رودخانه شور دهاقان نیز جاری بود و حدود ۵۵۰ میلیون مترمکعب هم آب برای کشاورزی شرق و غرب اصفهان رها سازی شد اما دیگر حقابه‌ای برای تالاب گاوخونی با وجود پیگیری‌های زیست محیطی، رها سازی نشد.
وعده رهاسازی حقابه تالاب در پاییز و زمستان
اکبری با بیان اینکه ما در ادامه، این موضوع را از طریق مراجع حقوقی و قضائی پیگیری کردیم، می‌گوید: مسئولان شرکت آب منطقه‌ای اصفهان و وزارت نیرو در جلساتی که داشتیم به ما گفتند در نیمه دوم سال ۱۴۰۲ (پاییز و زمستان) حقابه خوبی را به تالاب خواهیم داد.
وی می‌افزاید: البته این در حد صحبت است و ما تلاش می‌کنیم که این موضوع در جدول منابع و مصارف به صورت مشخص و عددی برای تالاب بین المللی گاوخونی تعیین شود و پیگیری می‌کنیم که در پاییز و زمستان با همکاری شرکت آب منطقه‌ای و وزارت نیرو بتوانیم رهاسازی آبی برای تالاب گاوخونی داشته باشیم.
معاون محیط زیست طبیعی و تنوع زیستی اداره کل حفاظت محیط زیست استان اصفهان خاطرنشان می‌کند: پیگیری قضائی حقابه تالاب بین المللی گاوخونی نیز در جریان است و روال اداری خود را طی می‌کند.
پیگیری قضائی حقابه تالاب ادامه دارد
اکبری می‌گوید: تلاش می‌کنیم که به یک تفاهمی بین محیط زیست و وزارت نیرو و شرکت آب منطقه‌ای اصفهان برسیم که در پاییز و زمستان امسال متناسب با جدول منابع و مصارف آب لحاظ شود و متناسب با آبی که در سد زاینده‌رود خواهیم داشت، حقابه تالاب با هم افزایی و همکاری بین دستگاه‌ها رهاسازی شود اما پرونده قضائی هم دنبال می‌شود؛ اگر برای رهاسازی حقابه تالاب، توافق حاصل شد، روند پیگیری قضائی حقابه تالاب متأثر از نتایج این توافق خواهد بود.
همچنین منصور شیشه فروش مدیرکل مدیریت بحران استانداری اصفهان با اشاره به اینکه در شش ماهه ابتدای امسال ۵۲ روز هوای ناسالم در شهر اصفهان ثبت شد، به خبرنگار مهر می‌گوید: علت افزایش شمار روزهای آلوده در شش ماهه اول سال، فعالیت کانون‌های گردوغبار و ریزگردهای داخل استان بود.
وی با بیان اینکه خشکی تالاب گاوخونی باعث شکل‌گیری کانون‌های گرد و غبار و تقویت کانون‌های فرسایش بادی می‌شود، می‌افزاید: در شهریور و مهر امسال با وزش باد، ریزگردها تا اصفهان و شهرهای اطراف نیز رسید.
مدیرکل مدیریت بحران استانداری اصفهان می‌گوید: با توجه به وسعت تالاب گاوخونی، تپه‌زارها و ماسه‌هایی که در اطراف آن وجود دارد؛ وقوع بیابان زایی در آنجا رایج است.
وی می‌گوید: یکی از تهدیدهایی که با نرسیدن آب پایدار به تالاب گاوخونی قابل توجه است شور شدن منابع آب زیرزمینی است.
شیشه فروش با بیان اینکه یکی از عوامل مهم خشکی تالاب این است که در ۲۰ سال گذشته هیچ آبی به صورت مستمر وارد تالاب نشده که باعث خشک شدن زاینده رود شده است، خاطرنشان می‌کند: تنها راه تأمین آب برای تالاب، زاینده رود است که بارگذاری‌های بیش از حد دو دهه گذشته، باعث شده است که رودخانه کمتر آب داشته باشد.
به گزارش خبرنگار مهر، بارگذاری‌های بیش از توان حوضه آبریز زاینده رود و پایبند نبودن وزارت نیرو به مصوبات قانونی برای تأمین حقابه زیست محیطی این حوضه، تالاب بین المللی گاوخونی را به ورطه نابودی کشانده است.
حقابه گاوخونی در شرایط خشکسالی ۱۷۶ میلیون مترمکعب در سال و در سال‌های نرمال بارشی، ۴۶۰ میلیون مترمکعب است. پهنه ۴۷ هزار هکتاری تالاب گاوخونی برای اینکه بتواند کارکردهای اکوسیستمی و زیست محیطی خود را داشته باشد نیازمند دریافت چنین منابع آبی است اما متأسفانه وزارت نیرو سال گذشته در برنامه منابع و مصارف هیچ سهمی برای تالاب گاوخونی در نظر نگرفت و در سال آبی جدید ۱۴۰۲- ۱۴۰۳ نیز با گذشت بیش از ۴۰ روز تاکنون آبی برای گاوخونی رهاسازی نشده است اما زمزمه‌های بازگشایی کانال آبرسانی زاینده رود برای کشت پاییزه به گوش می‌رسد و مشخص نیست چه زمانی نوبت به حقابه دار اصلی و تاریخی حوضه آبریز زاینده رود خواهد رسید.
کد خبر 5929422منبع: مهر
کلیدواژه: تالاب گاوخونی زاینده رود اصفهان گرد و غبار وزارت نیرو اداره کل حفاظت از محیط زیست اصفهان شرکت آب منطقه ای اصفهان بوشهر سنندج یوم الله 13 آبان سفر دولت به کردستان کرمان کرمانشاه تبریز خطبه های نماز جمعه همدان فلسطین ایلام اردبیل طوفان الاقصی راهپيمايي 13 آبان تالاب بین المللی گاوخونی حوضه آبریز زاینده رود برای تالاب گاوخونی میلیون مترمکعب پاییز و زمستان حقابه تالاب خبرنگار مهر زیست محیطی وزارت نیرو سال آبی محیط زیست سال گذشته
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۰۲۲۷۳۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
طالبان در سیلاب هم آب را به ایران بست | چانه‌زنی بر سر آب به کجا رسید؟
یکی از بزرگترین مشکلات استان سیستان و بلوچستان، خلف وعده مقامات کشور همسایه یعنی افغانستان در رهاسازی حقابه ایران از رودخانه هیرمند است. البته قسمت‌هایی از این استان به‌طور میانگین هر سه سال یکبار بیش از ۳ تا ۵ میلیارد مترمکعب بارش باران را تجربه می‌کند و حتی سیل نیز خسارت‌های قابل توجهی به این نقطه از کشور وارد کرده است.
به گزارش فرهیختگان، اما به دلیل مدیریت نه‌چندان مناسب، این حجم از آب وارد دریا شده و فرصت استفاده از آن از بین می‌رود. همین بارش‌ها در صورت مدیریت صحیح می‌تواند استان را از بحران اولیه آبی نجات دهد، اما ضعیف بودن راهبرد‌های مدیریتی باعث شده تا سیستانی‌ها بهره چندانی از این نزولات آسمانی نداشته باشند.
از سوی دیگر مسائل امنیتی که پس از ناآرامی‌های سال ۱۴۰۱ در سیستان‌وبلوچستان شکل گرفت و حملات تروریستی که در راسک و چابهار صورت گرفت، نگاه توسعه‌ای استان را به امنیتی تغییر داده و اولویت‌ها را جابه‌جا کرده است.
نیم قرن چانه‌زنی بر سر آببه دنبال کشمکش‌های تاریخی بر سر ذخایر آبی در منطقه، معاهده حقابه میان افغانستان و ایران بر سر رود هیرمند که از کوه‌های هندوکش سرچشمه می‌گیرد در اسفندماه سال ۱۳۵۱ به امضای نخست‌وزیران دو کشور رسید و سه ماه بعد در خردادماه ۱۳۵۲ مجالس قانونگذاری دو کشور این معاهده را تصویب کردند. تصویب این معاهده شرایط حقوقی استفاده از هیرمند را برای ایران و افغانستان مشخص کرد. براساس این معاهده، حقابه ایران ۲۶ مترمکعب در ثانیه آن هم در سال‌های معمولی و نرمال آبی است.
این معاهده، سال معمولی و نرمال آبی را نیز تعریف کرده که براساس سنجش مرکز سنجش دهراوود مشخص می‌شود و آن هم طوری است که یک سال نرمال آبی در حوضه آبی هیرمند چیزی حدود شش میلیارد و ۵۰۰ میلیون مترمکعب آب می‌باشد. براساس محاسبه حقابه ایران سالانه به ۸۲۰ میلیون مترمکعب می‌رسد. با این حال از زمان به امضا رسیدن این معاهده تاکنون، دولت افغانستان آنچنان که باید به مفاد آن عمل نکرده است. چنانچه در سال‌های اخیر با وجود دیدار‌ها و گفتگو‌های متعدد میان مقامات دو کشور بر سر احقاق حقوق ایران و رهاسازی آب هیرمند به سوی دریاچه هامون، در سال آبی جدید، ۱۱ درصد از حقابه ۸۲۰ میلیون مترمکعبی به سمت ایران روانه شده است.
ماجراجویی اردوغان در چهارراه آسیاکارشناسان معقتدند مساله آب در سیستان به دلیل قرارگیری در شرایط خاص و بحرانی، تبدیل به یک ابزار سیاسی و انتفاعی شده است. چنانچه بسیاری از سد‌هایی که در افغانستان ساخته می‌شود به صورت سفارشی هستند. در این میان، کشور‌هایی مثل هندوستان و ترکیه به دلایل سیاسی، اقتصادی و استراتژیکی در سدسازی‌های افغانستان روی کانال هیرمند و سدهای دربندی‌خان و هریرود نقش بسزایی دارند.
درواقع افغانستان با این سرمایه‌گذاری‌های خارجی موفق به اجرای برنامه‌های آبی خود شد و ایران یکی از کشور‌هایی است که از این پروژه‌ها متضرر می‌شود. امنیتی‌سازی موضوع آب در کابینه کابل، مردم این کشور را نیز تحت تاثیر قرار داده است. مردم افغانستان و حتی دانشجویان افغانستانی که در خارج از این کشور زندگی می‌کنند نیز نسبت به کوچک‌ترین کنش آبی در منطقه، واکنش نشان می‌دهند. این درحالی است که کشور ما از چنین نیرو‌های فعالی کم‌نصیب است و متاسفانه نسبت به دغدغه‌ها و طرح‌های همان تعداد محدود هم بی‌توجهی می‌شود. برای درمان مشکل آب، طی دهه‌های اخیر سرمایه‌های زیادی به بهانه اجرای طرح‌های توسعه‌ای روانه جنوب شرق کشور شده، اما این طرح‌های پرهزینه تقریبا هیچ آورده‌ای برای مردم این منطقه نداشته است.
مقامات: امیدواریم ادامه داشته باشددر روزهای اخیر تصاویر منتشر شده حاکی از رهاسازی آب هیرمند به سمت هامون است. این اتفاق درحالی رخ داده که در سال جاری افغانستان شاهد بارش‌های قابل توجهی بوده و برخی از کارشناسان بر این باورند که این رهاسازی آب تحت اختیار مقامات افغانستان نبوده و به عبارتی آن‌ها چاره‌ای جز روانه کردن آب‌های سرریز شده به سمت ایران نداشته‌اند. با این حال مقامات دو کشور واکنش‌های مثبتی نسبت به این موضوع نشان داده‌اند.
ملا عبدالغنی برادر، معاون اقتصادی نخست‌وزیر طالبان، در دیدار با حسن کاظمی قمی، سفیر ایران در افغانستان اعلام کرد که آب رودخانه هیرمند پس از پایان خشکسالی چندساله، به استان سیستان‌وبلوچستان رسیده است. کاظمی قمی نیز در دیدار با امیرخان متقی، سرپرست وزارت خارجه طالبان ضمن تشکر از تعهد و اقدامات کابل به تامین حقابه ایران، ابراز امیدواری کرده که این روند رهاسازی آب از سد‌ها تداوم داشته باشد و حقابه ایران از رود هیرمند تامین شود.
علی سلاجقه، رئیس سازمان حفاظت از محیط‌زیست هم با ابراز امیدواری از ادامه‌دار بودن روند رهاسازی آب، از رایزنی‌ها و نشست‌های متعدد میان مقامات دو کشور خبرداد و اعلام کرد که مسئولان حاکم بر افغانستان رویکرد مناسبی نسبت به مساله حقابه داشتند.
درویش: طالبان اراده مثبتی نداردمحمد درویش فعال محیط‌زیست با تاکید بر اینکه هیرمند رودخانه‌ای است که آورده‌اش بیش از ۵ میلیارد مترمکعب در سال است، گفت: «حقابه ایران از مجموع آورد سالانه رودخانه هیرمند ۱۴ درصد است؛ بنابراین کشورما از این حقابه ۸۲۰ میلیون مترمکعب سهم دارد. در حال حاضر گفته می‌شود که از ۸۲۰ میلیون متر مکعب ۷ درصد و در خوش‌بینانه‌ترین حالت ۱۱ درصد وارد کشور شده، یعنی چیزی حدود ۸۰ تا ۹۰ میلیون مترمکعب. پس هنوز بخش قابل توجهی از آن حقابه وارد ایران نشده است.
دلیلش هم این است که دولت طالبان به کمک سد «کمال خان» توانسته مسیر رودخانه هیرمند را تغییر دهد و سرریز آبی که از سد «کجکی» و سد کمال خان خارج می‌شود به جای اینکه مسیر طبیعی خود را طی کرده و وارد ایران شود، به سمت تالاب «گود زره» در مرز بین افغانستان و پاکستان می‌رود. گزارش‌هایی که دریافت شده حاکی از آن است که بیش از یک میلیارد مترمکعب آب به سمت گود زره رفته است، یعنی بیش از حقابه ایران که ۸۲۰ میلیون متر مکعب است. متاسفانه ایران هم نتوانسته که حقابه را از طالبان بگیرد و این آبی که اخیرا آمده بیشتر از رودخانه «فراه‌رود» آمده.
فراه‌رود یکی دیگر از رودخانه‌هایی است که از افغانستان جاری می‌شود و به ایران و تالاب «هامون صابوری» که در مرز ایران و افغانستان و یکی از تالاب‌های تشکیل‌دهنده دریاچه هامون است، می‌رسد. بارندگی در آن ناحیه خیلی زیاد بوده و افغانستان هم هنوز آنجا سد ندارد، بنابراین آب از کنترلش خارج شده و وارد ایران شده است. پس هیچ اراده مثبتی در دولت طالبان برای این مقدار آبی که وارد ایران شده نبوده و آن‌ها اگر می‌توانستند این آب را هم نمی‌دادند.
در حال حاضر هم یک پروژه برای ساخت سد روی فراه‌رود دارند و به محض تکمیل شدن ساخت این سد، یک قطره آب هم از افغانستان وارد خاک ایران نخواهد شد. گود زره محصول طبیعی رودخانه هیرمند است. یعنی هیرمند در طول سالیان سال با طی کردن مسیرش وارد هامون می‌شده و سرریز آن به سمت گود زره جریان پیدا می‌کرده. گود زره هم یک تالاب مثل بقیه تالاب‌ها است. وقتی آب داشته باشد، پوشش هم ایجاد می‌کند و پرندگان برمی‌گردند.
اگر گود زره شوره‌زار است، پس هامون هم شوره‌زار حساب می‌شود. بالاخره اگر آب نداشته باشد تبدیل به شوره‌زار می‌شود. اتفاقا دیالوگی که ایران باید با طالبان برقرار کند این است که ما مخالف گود زره نیستیم و می‌خواهیم مسیر طبیعی رودخانه طی شود. یعنی آب وارد هامون شود، در هامون سرریز کند و وارد گود زره شود. اگر آن مسیر طبیعی اتفاق می‌افتاد، هم ایران از آن نفع می‌برد و هم افغانستان. حتی پاکستان هم می‌توانست از آن منتفع شود و کل منطقه سرسبز و خرم می‌شد و چشمه‌های گرد و خاک هم مهار می‌شد.
اما افغان‌ها میانبر زده‌اند و اجازه نمی‌دهند که آب وارد ایران شود و می‌خواهند آن را مستقیم وارد گود زره کنند. این اتفاق می‌تواند در کوتاه‌مدت میزان ورودی آب به گود زره را بهبود ببخشد، اما چشمه بزرگ گرد و خاک در ایران به وجود می‌آید و با توجه به اینکه باد غالب از غرب به شرق است، بخش‌های غربی افغانستان و منطقه هرات متاثر خواهند شد و آن‌ها هم آسیبش را خواهند دید.»
رهاسازی آب به نفع افغانستان استمتاسفانه مذاکره‌کنندگان ایرانی بلد نیستند که یک مذاکره برد-برد با دولت افغانستان و طالبان انجام دهند که ورود آب به ایران درنهایت به نفع هر سه کشور ایران، افغانستان و پاکستان خواهد بود. این اتفاق می‌تواند به شکل گرفتن حسن همجواری بهتر کمک کند. ما باید به سمتی برویم که بتوانیم با یکدیگر وارد تعامل شویم و نیاز‌های خود را به شکلی مطرح کنیم که حل آن‌ها منجر به ضرر برای کشور دیگر نباشد؛ بلکه یک منفعت مشترک ایجاد کند. چنانچه از سمت خراسان جنوبی رودخانه‌هایی هستند که وارد افغانستان می‌شود و ایران هم جلوی آن‌ها را نگرفته.
اما چه دلیلی دارد که افغانستان جلوی این آب‌ها را بگیرد؟ ما باید رفاقت خود را به همدیگر اثبات کنیم و تلاش کنیم که بگوییم هر چقدر حال این کشور‌ها بهتر باشد و وضعیت رفاهی‌شان بهبود پیدا کند، به نفع همدیگر است و می‌توانند به یکدیگر کمک کنند که درنهایت تجارت قوی‌تری شکل بگیرد. افغانستان باید بداند که بزرگترین شریک تجاری آن در منطقه ایران است و بنابراین بهتر است که هوای ایرانی‌ها را داشته باشد تا آن‌ها هم هوای افغانستانی‌ها را داشته باشند. تروریسم در منطقه کنترل شود و امنیت برقرار شود. به این ترتیب یک معامله برد-برد تعریف می‌شود.
می‌توانیم حتی بیشتر حقابه بگیریمدرویش معتقد است که افغانستان به‌شدت به انرژی نیاز دارد. وی در این باره گفت: «در آن منطقه بادهای ۱۲۰ روزه وجود دارد که الان به بادهای ۱۶۰ روزه تبدیل شده. خوشبختانه اخیرا چندین توربین بادی در آنجا جانمایی کرده‌اند و ما می‌توانیم از انرژی بادی آنجا برق تولید کنیم و البته باید تعداد این توربین‌ها زیاد شود. سپس برق را به کشورهای همسایه صادر کنیم و در ازای آن حتی حقابه بیشتری از آن ۸۲۰ میلیون مترمکعب بگیریم. افغانستان هم می‌تواند به مردم خودش توضیح دهد که اگر ما داریم به ایرانی‌ها آب می‌دهیم، در عوض از آن‌ها برق می‌گیریم و این یک معادله برد-برد است.
به این ترتیب اگر پوشش طبیعی هامون برگردد و چشمه‌های تولید گرد و خاک مهار شود کیفیت دریافت انرژی هم بهتر می‌شود و حتی می‌توان در آنجا پنل‌های خورشیدی احداث کرد و تولید برق را افزایش داد. مشکل و خطایی که در ایران اتفاق افتاده این است که می‌خواستند از حقابه برای تامین آب نه‌فقط در زابل بلکه در کرمان و زاهدان استفاده کنند و طرف افغانستانی هم متوجه شد که این آب هرگز به گودزره نمی‌رسد و ایرانی‌ها می‌خواهند برای توسعه شهرهای خودشان از آن استفاده کنند؛ بنابراین حقابه‌ای به تالاب بین‌المللی هامون نرسید و چشمه‌های تولید گرد و خاک افزایش یافت.
باید توجه داشته باشیم که بخش قابل توجهی از متخصصان آب افغانستان در دانشگاه‌های ایران و در همین دانشگاه تهران تحصیل کرده‌اند و ما خودمان این فهم بوم‌شناختی را به آن‌ها منتقل کردیم. اگر تا الان هم اجازه دادند آبی وارد ایران شود به دلیل این است که آن‌ها وزارت نیرویی مثل وزارت نیروی ما نداشتند که اگر داشتند ۳۰ سال پیش همان بلایی که ما بر سر زاینده‌رود آوردیم و گاوخونی را از بین بردیم؛ بلایی که با زدن سد‌ها روی «کر» و «سیوند» بر سر «بختگان» آوردیم؛ همان بلایی که با زدن سد روی کرخه و کارون بر سر «هورالعظیم» و «چادگان» آوردیم؛ افغانستانی‌ها همین بلا‌ها را بر سر هیرمند و هریرود می‌آوردند و اجازه نمی‌دادند که یک قطره آب به سمت ایران بیاید. ما متوجه نیستیم که باید یک معامله برد - برد تعریف کنیم تا ضمن احترام به قوانین طبیعت، همگی از آن سود ببریم.»
حداقل آب شرب این استان را تصفیه کنیددرویش با اشاره به اینکه بیش از ۹۵ درصد بارندگی که امسال در استان سیستان‌وبلوچستان اتفاق افتاد، در قسمت بلوچستان بود، گفت: «در این استان شیب زمین به نحوی است که امکانی برای هدایت آب به سمت بالا فراهم نمی‌کند. سیستان منطقه بسیار کم‌بارشی است و میانگین بارندگی‌هایش زیر ۵۰ میلیمتر است و همیشه مدیون ورودی آب هیرمند بوده که از سمت افغانستان و ارتفاعات هندوکش می‌آمده. ما باید سعی کنیم با بجا آوردن حسن‌همجواری کاری کنیم که این حقابه به ایران برسد و در عین حال کار دیگری که باید بکنیم این است که سیستم تصفیه‌خانه فاضلاب را در زابل راه بیندازیم. شما اگر وارد زابل شوید با پدیده عجیبی روبه‌رو می‌شوید و آن بوی تعفنی است که در شهر هست. این به دلیل این است که آب شربی که مردم استفاده می‌کنند تصفیه نمی‌شود و به صورت کنترل نشده در معابر عمومی جاری می‌شود و به این ترتیب بوی بد آن امکان زیست باکیفیت را سلب کرده است. چرا ما آنجا یک تصفیه‌خانه نزنیم و با بازچرخانی این آب ارزشمند، دوباره از آن استفاده نکنیم؟ دست‌کم برای کشاورزی می‌شود از آن استفاده کرد. این کار‌های مهمی است که ایرانی‌ها باید در آن منطقه انجام دهند.»
علت فوت پزشک متخصص در استان فارس در دست بررسی است